(a. s.) : güleryüzlü [adam] bkz : mütebessim). 2) düzgün söz söyliyen [adam] , (bkz. : fasîh-ül-lisân).

اَلطَّالِقُ [et-tâlik] طَلاَقٌ [talâk]-ı mezkûrdan vasftır, boş olan ‘avrete denir, cem’i طُلَّقٌ [tullak] gelir, رُكَّعٌ [rukka’] vezninde ve طَالِقَةٌ [tâlikat] dahi denir hâ’yla, cem’i طَوَالِقُ [tavâlik] gelir. Şârihin beyânına göre kavl-i evvel Basriyyûn kavlidir ki nisvâna muhtass olan sıfâttandır, ذَاتُ طَلاَقٍ ma’nâsınadır ki niseb üzere olur. Ve 'inde’l-Ahfeş mâzî ma’nâsında طَالِقٌ [tâlik] ve müstakbelde طَالِقَةٌ [tâlikat] isti’mâl olunur, ya’nî eğer hatun bi’l-fi’l boş ise طَالِقٌ [tâlik] denir, ve boşanmak dâ’iyesinde ise طَالِقَةٌ [tâlikat] denir; fe-yukâlu: إِمْرَأَةٌ طَالِقٌ أَيْ طَلَّقَهَا زَوْجُهَا وَيُقَالُ إِمْرَأَةٌ طَالِقَةٌ غَدًا İntehâ. Ve طَالِقٌ [tâlik] Yularsız salma nâkaya denir, 'alâ-kavlin suya giden nâkaya yâhûd bir gün bir gece aralık verip ba’dehu sağılır olan nâkaya denir; cem’i طَوَالِقُ [tavâlik]tir. Ve طَالِقَةٌ [tâlikat] Salma nâkaya denir ki obanın ve mer’ânın her tarafından dilediği yerlerde başlı başına ra’y eder ola yâhûd şol nâkaya denir ki çoban onu kendi nefsi için ihtiyâr edip sâ’ir nâkaları 'ale’l-'âde suya götürüp sağdıkta onu terk eyleye; yukâlu: نَاقَةٌ طَالِقَةٌ إِذَا صَارَتْ تُرْسَلُ فِي الْحَيِّ تَرْعَى مِنْ جَنَابِهِمْ حَيْثُ شَاءَتْ أَوْ هِيَ الَّتِي تَتْرُكُهَا الرَّاعِي لِنَفْسِهِ فَلاَ يَحْتَلِبُهَا عَلَى الْمَاءِ