huk. [eskiden] bir hâdisenin vukuundan itibaren bir müddetin mürur etmesi ki bu, bâzı hususlarda dâvanın rüyetine, şahadetin istimâıma bir manî teşkîl eder, buna “takaddüm-i zaman” da denir, [meselâ : sirkatten, gayri meşru mukarenetten dolayı had icrası hususunda ta-kadüm-i zaman; şahadetin kabulüne mânidir. Bu müddetin miktarı hakkında muhtelif sözler vardır. Bunun en aşağı haddi altı ay veya bir ay, veya üç gündür. Bir kavle göre bunun takdir ve tâyîni ve-liyyülemre muhavveldir]