(a. h.) : Osmanlı alfabesinin dördüncü harfi olup “ebced” hesabında dörtyüz sayısının karşılığıdır; “te” harfini karşılar.

i. [ar. is.] Elifbâ-yı türkînin dördüncü harfi. Asıl şekli bir haç şeklinden ibaret olup ismi aslîsi olan “tâv” dahi haç demektir ki arabîsi “tevâ’”dır. Elsine-i ecnebiye elifbâlarındaki şekl-i hâzırı “t” dahi şekl-i aslîsini andırıyor. Badehü araplar süratle yazarken haçın iki bacağını birleştirerek “ɣ“ yazmışlar; muahharan bu şekli almış olan (ہ) den tefrîk için üstüne iki nokta ilave etmişler ve nihayet (ت) şeklini alıp (ب)den ve arabîye mahsus olan (ث)den ancak nokta ile fark olunmuştur. Ma’a-hâza hâlet-i vakfda (ہ) okunan tâ-i te’nîs yine eski şeklinde yazılmakta kalmıştır. Fârisî ve türkiyyü’l-asl kelimelerde ise yalnız (ت) şekli müstameldir. Arabîde iki noktalı olmasına binâen “tâ-i müsennât” ve noktaları üstten olması itibâriyle “tâ-i fevkâniye” dahi denilir. Eski tertib-i aslîde yani ebced tertibinde son harf olup, arabîye mahsus olan “sehhaz, dazzığ” harfleri ilâve olunduğunda, yirmi ikinci harf kalmış; ve ebced hesabında 400 rakamına alâmet olmuştur. Türkiyü’l-asl kelimelerin sonundaki (ت) harekelenince, ekseria (د) olur. Ard, arda, ardı; kurd, kurdun, kurda gibi. Bizim garb türkçemizin imlâ-i sakîminde kalın harekeli (ت)ler ekseriya (ط) ile yazılıyor. Halbûki (ط)nın telaffuzu arabîye mahsus olup türkçede (ط) bulunmadığından, bu imlâlar yanlıştır: mesela طاش taş, طوز tuz, اوطورمق oturmak, طاپمق tapmak gibi kelimelerin, çağataycada olduğu gibi تاش taş, توز tuz, اوتورمق oturmak, تاپمق tapmak yazılması iktizâ eder.

d. ar. Harf-i kasem olup, türkçede yalnız lafza-i celâl ile berâber ekseriya te’kîd için “vallâhi” ve “billâhi” ile beraber kullanılır: billâhi, tallâhi.