(a. s. c. : tullâb, tulleb, talebe) : 1) istiyen, istekli, (bkz. : hâhiş-ger). 2) i. öğrenci, [müen. talibe]

sıf. ar. s: tâlibe. [taleb’den if.] 1. İsteyen, taleb ve arzu eden, hâhiş-ker: tâlib-i dünyâ = dünya hâhiş-keri. 2. İstekli, bir şeyi satın almaya veya deruhde etmeye nâmzed olan, müşteri: ben bu malın tâlibi değilim; ben bu müzâyedeye tâlib sıfatıyla gelmedim. ≡ iz. ar. cm: talebe, tullâb. İlim tahsîl eden adam, tahsîl ve taallümle meşgul adam, müteallim, şâkird: tâlib-i ilm; talebe-i ulûm; bu kitap beyne’t-tullâb pek makbûldür. [bu mana ile en ziyâde cem‘i müsta‘meldir.]

اَلطَّالِبُ [et-tâlib] İsm-i fâ’ildir, isteyici, hâhende ma’nâsınadır. Cem’i طُلَّبٌ [tulleb] gelir رُكَّعٌ [rukka’] vezninde ve طُلاَّبٌ [tullâb] gelir كُتَّابٌ [kuttâb] vezninde ve طَلَبَةٌ [talebet] gelir كَتَبَةٌ [ketebet] vezninde ve طَلَبٌ [taleb] gelir عَرَبٌ ['arab] vezninde.

a. & s. (fem. طالبە; pl. طلبە طلبە، طلب، طلاب،) 1. Desirous, wishful. 2. Seeking. 3. Striving for. 4. A suitor. 5. A student. 6. An intending purchaser, an enquirer. 7. A proper name of men; especially, of a brother of the caliph 'Ali.