اَلتَّاكُّ [et-tâkk] (teşdîd-i kâf’la) Arık, bî-tâb adama denir; yukâlu: هُوَ تَاكٌّ أَيْ مَهْزُولٌ Ve ölümcül kimseye denir; yukâlu: رَجُلٌ تَاكٌّ أَيْ هَالِكٌ Bunlar ve ma’nâ-yı âtî kat’ ma’nâsından niseb üzeredir. Ve ahmak ve nâdâna denir; cem’i تَاكُّونَ [tâkkûn] ve تَكَكَةٌ [tekeket] gelir fetehâtla ve تُكَّاكٌ [tukkâk] gelir, زُهَّادٌ [zuhhâd] vezninde ve تُكَكٌ [tukek] gelir صُرَدٌ [surad] vezninde.

اَلتَّاكُّ [et-tâkk] (kâf’ın teşdîdiyle) Bir lafzdır ki فَاكٌّ [fâkk] lafzına tebe’iyyetle zikr olunur; yukâlu: فُلَانٌ أَحْمَقُ فَاكٌّ تَاكٌّ Ve فَاكٌّ [fâkk] ahmak olup sölpük olan kimseye derler. Ve ba’zılar müstakillen isti’mâl edip أَحْمَقُ تَاكٌّ derler.