اَلطَّاقُ [et-tâk] Kemere denir ki mukavves binâdan 'ibârettir, kantara ve dîvân-hâne ve pencere kemerleri gibi, cem’i طَاقَاتٌ [tâkât] gelir ve طِيقَانٌ [tîkân] gelir tâ’nın kesriyle; yukâlu: بَنَى طَاقًا وَهُوَ مَا عُطِفَ مِنَ الْأَبْنِيَةِ Şârihin beyânına göre bunda ve ma’ânî-i âtiyede tây mu’ârrebidir. Ve طَاقٌ [tâk] Bir gûne sevbe denir ki murâd pamuklu hırka ve kaftan makûlesidir. Ve başa örttükleri şâl makûlesine denir, طَيْلَسَانٌ [taylasân] ma’nâsına, 'alâ-kavlin yeşil olanına mahsûstur. Ve Sîstân eyâletinde bir belde adıdır. Ve taberistân’da bir hısn adıdır; Şeytânu’t-tâk lakabıyla mülakkab olan Muhammed b. en-Nu’mân onda sâkin olmuş idi, gulât-ı şî’adan Şeytâniyye dedikleri tâ’ife mesfûrun ashâbıdır. Ve طَاقٌ [tâk] Dağın burun gibi sivrilip çıkmış ucuna denir. Kezâlik kuyudan sövelip çıkan sivri kayaya denir. Ve geminin küpeştesi tahtalarının aralığından taşra sövelip çıkan tahtaya ve ağaca denir. Ve طَاقٌ [tâk] Tek ma’nâsınadır ki çift mukâbilidir; yukâlu: طَاقُ نَعْلٍ أَيْ فَرْدٌ مِنْهُ Ve ipin bir katına denir. Ve deste ma’nâsınadır; yukâlu: طَاقَةُ رَيْحَانٍ أَيْ شُعْبَةٌ مِنْهُ