iz. ar. 1. Meyyit nakline mahsus sandık. [meyyit içinde olursa, hey’et-i mecmûasına na’ş derler] 2. Benî isrâîl’in hazret-i musa’ya nâzil olan vesâyâ-yı aşereyi vaz’ ettikleri sandık, tâbût-ı sekîne.

اَلتَّابُوتُ [et-tâbût] Ma’lûmdur ki içine cenâze vaz’ ve nakl olunan zarf-ı haşebîdir, aslı تَأْبُوَةٌ [te’buvet] idi تَرْقُوَةٌ [terkuvet] vezninde vâv, iskân olunup hâ-i te’nîs tâ’ya kalb olundu. Ve lügat-ı Ensâr-ı kirâm hâ-i asliyye ile تَابُوهٌ[tâbûh]tur.

اَلتَّابُوتُ [et-tâbût] Şol tahtadan işlenen nesne ki ona meyyit korlar. Aslında تَابُوَةٌ idi, bâ’nın zammı ve vâv’ın fethiyle, mislu: تَرْقُوَةٌ [terkuvet] ki فَعْلُوَةٌ [fa’luvet] vezni üzere olur. Vaktâ ki vâv sâkin olduysa hâ-i te’nîs tâ’ya kalb olundu. Ba’zılar eyitti: kur’ân-ı 'azîmde kureyş ve Ensâr’ın lügati muhtelif olmamıştır, illâ تَابُوتٌ [tâbût]ta ki lügat-ı kureyş tâ ile ve lügat-ı Ensâr hâ iledir.