اَلسُّرُورُ [es-surûr] (ظُهُورٌ [zuhûr] vezninde) ve اَلسُّرُّ [es-surr] (sîn’in zammıyla) ve اَلسُّرَّى [es-surrâ] (بُشْرَى [buşrâ] vezninde) ve اَلتَّسِرَّةُ [et-tesirret] (تَحِلَّةٌ [tahillet] vezninde ki semâ’îdir) ve اَلْمَسَرَّةُ [el-meserret] (mîm’in ve sîn’in fethiyle) bir adamı sevindirmek ve şâdân eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: سَرَّهُ سُرُورًا وَسُرًّا وَسُرَّى وَتَسِرَّةً وَمَسَرَّةً مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا أَفْرَحَهُ Mü’ellifin Basâ’ir’de beyanına göre kalbde münketim olan feraha mahsûs olup ba’dehu ta’mîm olunmuştur; ve yukâlu: سُرَّ هُوَ سُرُورًا عَلَى بِنَاءِ الْمَجْهُولِ إِذَا فَرِحَ فَهُوَ مَسْرُورٌ