اَلسُّرُورُ [es-surûr] (ظُهُورٌ [zuhûr] vezninde) ve اَلسُّرُّ [es-surr] (sîn’in zammıyla) ve اَلسُّرَّى [es-surrâ] (بُشْرَى [buşrâ] vezninde) ve اَلتَّسِرَّةُ [et-tesirret] (تَحِلَّةٌ [tahillet] vezninde ki semâ’îdir) ve اَلْمَسَرَّةُ [el-meserret] (mîm’in ve sîn’in fethiyle) bir adamı sevindirmek ve şâdân eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: سَرَّهُ سُرُورًا وَسُرًّا وَسُرَّى وَتَسِرَّةً وَمَسَرَّةً مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا أَفْرَحَهُ Mü’ellifin Basâ’ir’de beyanına göre kalbde münketim olan feraha mahsûs olup ba’dehu ta’mîm olunmuştur; ve yukâlu: سُرَّ هُوَ سُرُورًا عَلَى بِنَاءِ الْمَجْهُولِ إِذَا فَرِحَ فَهُوَ مَسْرُورٌ

اَلسُّرُرُ [es-surur] (zammeteynle) ve اَلسُّرَّاتُ [es-surrât] (sîn’in zammıyla) Cem’i, göbekler ma’nâsına. Ve ‘aynü’l-fi’li سُرَّاتٌ [surrât]ın tahrîk etmezler, sâ’irlerde tahrîk ettikleri gibi müdgam olduğuna binâ’en. Ve سُرُرٌ [surur] سَرِيرٌ [serîr]in dahi cem’i gelir; tahtlar ma’nâsına. Kâlallâhu ta’âlâ: ﴿عَلَى سُرُرٍ مُتَقَابِلِينَ﴾ (الحجر 47، الصافات 44) Ve ba’zılar tad’îfle ictimâ’-ı zammeteyni kerîh görüp harf-i tad’îfin evvelin bu makûle yerlerde meftûh kılıp سَرِيرٌ [serîr]in cem’inde سُرُرٌ [surur] ve ذَلِيلٌ [zelîl]in cem’inde ذُلُلٌ [zulul] derler.