اَلشُّكْرُ [eş-şukr] (şîn’in zammıyla) İhsânı bilip ve neşr eylemek ya’nî muhsin ve mün’imin tafaddül eylediği ni’met ve ihsânı ve kadr kıymetini bilip nâsa neşr ve i’âşe ve muhsin ve mün’imini medh ve senâ eylemekten 'ibârettir, كُفْرَانٌ [kufrân] mukâbilidir. 'İnde’l-ba’z شُكْرٌ [şukr] cevârihden hemân yede mahsûstur ve Hak ta’âlâ tarafından isti’mâl olundukta a’mâl-i hasene-i 'ibâda mücâzât irâde olunur. Ve شُكْرٌ [şukr] senâ-i cemîl ma’nâsına isti’mâl olunur.