اَلسَّخَرُ [es-sehar] (fethateynle) ve اَلْمَسْخَرُ [el-meshar] (mîm’in ve hâ’nın fethiyle) ve اَلسُّخْرَةُ [es-suhret] (sîn’in zammı ve hâ’nın sükûnuyla) ve اَلسُّخُرُ [es-suhur] (zammeteynle) Cümlesi bir ma’nâyadır, masharaya almak demek olur; yukâlu: سَخِرْتُ مِنْهُ أَسْخَرُ سَخَرًا إِلَى آخِرِهِ مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ Ve Ebû Zeyd سَخِرْتُ بِهِ rivâyet etti. Ve bu ekbahu’l-lugateyndir. Ve Ahfeş eyitti: سَخِرْتُ مِنْهُ وَسَخِرْتُ بِهِ وَضَحِكْتُ مِنْهُ وَضَحِكْتُ بِهِ وَهَزِئْتُ مِنْهُ derler.