اَلسُّحُورُ [el-suhûr] Cem’i, mislu: فَلْس [fels] ve فُلُوس [fulûs]. Ve gâh olur ki tahrîk olunup سَحَرٌ [sehar] dahi derler, نَهْرٌ [nehr] ile نَهَرٌ [neher] gibi, vasatında harf-i halk olduğundan ötürü; yukâlu li’l-cebâni: قَدِ انْتَفَخَ سَحْرُهُ Ve minhu yukâlu li’l-ernebi: اَلْمُقَطَّعَةُ الْأَسْحَارِ وَالْمُقَطَّعَةُ السُّحُورِ وَالْمُقَطَّعَةُ النِّيَاطِ Ya’nî tavşana مُقَطَّعَةُ الْأَسْحَارِ derler, tefe’’ülen. Bu vechle ta’bîr olunmakla sayd olunmasın ricâ ederler. Ve müte’ahhirînden ba’zı kimse مُقَطِّعَةٌ [mukatti’at] rivâyet kıldı, tâ’nın kesriyle gûyâ ki tavşan gâyet sür’atten cigerin pâreler. Ve نِيَاطٌ [niyât] nûn’un kesriyle ve tâ-i mühmele bir damardır ki kalbdedir, kaçan munkatı’ olsa, sâhibi helâk olur.