(a. i.) : bakır, pirinç, tunç.

اَلشُّفْرُ [eş-şufr] (şîn’in zammı ve fâ’nın sükûnuyla) Göz kapağında kirpik biten yerin köküne denir ki kirpik biten yer olacaktır; şîn’in fethiyle de câ’izdir ve lafz-ı mezkûr müzekkerdir. Ve her şey’in nâhiyesine denir ki asl ma’nâ-yı mevzû’dur. Ve fercin kenârına denir. Ve شُفْرٌ [şufr] Ehad ve ferd ma’nâsınadır ki kimse demektir, ke-mâ se-yuzkeru. Ve derenin ve çayın yukarı cânibinden kenârına ve nâhiyesine ıtlâk olunur.

اَلسُّفْرُ [es-sufr] (sîn’in zammıyla) Cem’i; tekûlu: سَفَرْتُ الْبَعِيرَ أَيْ جَعَلْتُ السِّفَارَ عَلَى أَنْفِهِ Ve مُسَافَرَةٌ [musâferet] مَزَايَلَةٌ [muzâyelet] ma’nâsına da gelir; yukâlu: اَلرِّيَاحُ يُسَافِرُ بَعْضُهَا بَعْضًا Ya’nî riyâhın ba’zı ba’zın izâle kılar ve ba’zı ibkâ eder, zîrâ sabâ yeli debûrun çözgüsin izâle eder ve cenûb yeli lahmelendirip ibkâ eder, mezbûrların birbirine nisbeti arış ve arkaç nisbeti gibi olduğu için.

اَلصُّفْرُ [es-sufr] (sâd’ın zammı ve fâ’nın sükûnuyla) Tuç ki ondan sahan ve tepsi işlerler. Ve Ebû 'Ubeyde kesrle dahi rivâyet etmiştir. Ve صِفْرٌ [sifr] Hâlîye derler; yukâlu: بَيْتٌ صِفْرٌ عَنِ الْمَتَاعِ أَيْ خَالٍ عَنْهُ وَيُقَالُ رَجُلٌ صِفْرُ الْيَدَيْنِ