اَلصُّبْحُ [es-subh] (sâd’ın zammı ve bâ’nın sükûnuyla) Fecr vaktine denir ki tan yeri ağarıp şafak söktüğü vaktten 'ibârettir ki murâd fecr-i sâdıktır, fi’l-asl tan yerinin ağarmasıyla hâsıl olan aydından 'ibâret olup ittisâ’an o vakte ıtlâk olunmuştur. Ve 'alâ-kavlin صُبْحٌ [subh] evvel-i nehâra denir. Cem’i أَصْبَاحٌ [asbâh] gelir; ve tekûlu: أَتَيْتُهُ لِصُبْحٍ خَامِسَةٍ بِالضَّمِّ وَيُكْسَرُ وَهُوَ بِالإِضَافَةِ أَيْ لِصَبَاحِ خَمْسَةِ أَيَّامٍ Ya’nî “Beşinci günün sabâhında ona geldim.”