اَلصِّيَّمُ [es-siyyem] (sâd’ın kesri ve yâ’nın fethi ve teşdîdiyle) Kezâlik cem’i; yukâlu: قَوْمٌ صُوَّمٌ وَصِيَّمٌ Ve صَوْمٌ [savm] Gün orta olmağa dahi derler; yukâlu: صَامَ النَّهَارُ صَوْمًا إِذَا قَامَ قَائِمَ الظَّهِيرَةِ Ve صَوْمٌ [savm] Yel sâkin olmağa dahi derler, rükûd-ı rîh ma’nâsına. Ve صَوْمٌ [savm] At yem yememeğe dahi derler; yukâlu: صَامَ الْفَرَسُ صَوْمًا أَيْ قَامَ عَلَى غَيْرِ اعْتِلَافٍ Ve صَوْمٌ [savm] Sükût ma’nâsına dahi gelir; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمَنِ صَوْمًا﴾ (مريم26) قَالَ ابْنُ عَبَّاسٍ صَمْتًا Ve صَوْمٌ [savm] Devekuşu necisine ve kâfir kilisesine ve bir cins ağaca dahi derler, Huzeyl lügati üzere.