اَلسِّوَى [es-sivâ] (sîn’in kesri ve zammı ve elifin kasrıyla) Bunlar da سَوَاءٌ [sevâ’] gibi عَدْلٌ [‘adl] ve وَسَطٌ [vasat] ve غَيْرُ [gayr] ma’nâlarınadır. Ve berâber ve müstevî ma’nâsınadır, سَوَاءٌ [sevâ’] gibi; ve minhu yukâlu: مَرَرْتُ بِرَجُلٍ سَوَاءٍ كَمَا ذُكِرَ وَسِوَاءٍ بِكَسْرِ السِّينِ وَالْمَدِّ وَسِوًى بِالْكَسْرِ وَسُوًى بِالضَّمِّ وَالْعَدَمُ أَيْ مُسْتَوٍ وُجُودُهُ وَعَدَمُهُ Şârih der ki bunlar masdariyyet üzere mansûblardır, إِسْتِوَاءُ هَوُ وَعَدَمُهُ sebkindedir. Ve sıfat olmak üzere merfû’ olurlar ki مُسْتَوٍ te’vîlinde olurlar. İntehâ. Ve kavluhu ta’âlâ: ﴿لَا نُخْلِفُهُ نَحْنُ وَلَا أَنْتَ مَكَانًا سُوًى﴾ اَلْآيَة قُرِئَ بِالْكَسْرِ وَالضَّمِّ أَيْ مَعْلَمًا وَتَقْدِيرُهُ ذَا مَعْلَمٍ Ya’nî “Mî’âdımız cümleye ma’lûm olacak ‘alâmetle ma’lem olan bir mekân olsun ki onda bizim sâhirlerimiz ile cem’ olasız.” Şârih der ki gûyâ ki cümle beyninde مُسْتَوِي olmuş olur. Ve Râgib مُسْتَوٍ طَرَفَاهُ 'ibâretiyle tefsîr eyledi. Ve Keşşâfمَنْصَفًا بَيْنَنَا وَبَيْنَكَ 'ibâretiyle beyân eyledi ki iki tarafın mesâfesine nısf ve vasat olan mekân olur ki tarafeyne bu’d ve kurb cihetiyle mütefâvit olmaya.

اَلسِّوَى [es-sivâ] (sîn’in kesri ve elifin kasrıyla) Kezâlik غَيْر ma’nâsına gelir. Ve Ahfeş eyitti: سِوَى [sivâ’] kaçan غَيْر ma’nâsına olsa yâhûd 'adl ma’nâsına olsa onda üç lügat vardır: Eger sîn’i mazmûm yâhûd meksûr etsen elifi kasr edersin ikisinde dahi ve eger meftûh kılsan elifi medd edersin; tekûlu: مَكَانٌ سِوًى وَسُوًى وَسَوَاءٌ أَيْ عَدْلٌ وَوَسَطٌ فِيمَا بَيْنَ الْفَرِيقَيْنِ وَتَقُولُ مَرَرْتُ بِرَجُلٍ سُوَاكَ وَسِوَاكَ وَسَوَائِكَ أَيْ غَيْرِكَ وَتَقُولُ هُمَا فِي هَذَا الْأَمْرِ سَوَاءٌ وَإِنْ شِئْتَ قُلْتَ سَوَاءَانِ وَهُمْ سَوَاءٌ لِلْجَمِيعِ

اَلْأَسْوَاءُ [el-esvâ’] (hemzenin fethi ve elifin meddiyle) سَوَاءٌ [sevâ’ kelimesinin cem’i; tekûlu: هُمْ أَسْوَاءٌ Ve سِوَى [sivâ] Kasd ma’nâsına da gelir; tekûlu: قَصَدْتُ سِوَى فُلَانٍ إِذَا قَصَدْتَ قَصْدَهُ Ve سَوَاءٌ [sevâ’] İ’tidâl ma’nâsına dahi gelir, إِسْتِوَاءٌ [istivâ’]dan ism olmak üzere; tekûlu: سَوَاءٌ عَلَيَّ قُمْتَ أَوْ قَعَدْتَ