(a. i.) : barış, barışıklık, (bkz : âsâyiş, sulh).

اَلسِّلْمُ [es-silm] (sîn’in kesriyle ve fethiyle) Barışmaya denir, صُلْحٌ [sulh] ma’nâsınadır, müzekker ve mü’ennes olur; yukâlu: خُذُوا بِالسِّلْمِ أَيْ بِالصُّلْحِ Şârihin beyânı üzere te’nîsi nakîzi olan حَرْبٌ [harb] lafzına haml iledir. Ve سِلْمٌ [silm] Musâlaha eden kimseye de ıtlâk olunur, niteki حَرْبٌ [harb] muhârebe eden kimseye de ıtlâk olunur; tekûlu: أَنَا سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَنِي وَحَرْبٌ لِمَنْ حَارَبَنِي أَيْ مُصَالِحٌ وَمُحَارِبٌ Ve سِلْمٌ [silm] سَلَامٌ [selâm] ma’nâsınadır ki inkıyâd ve itâ’at eylemektir. Ve إِسْلَامٌ [islâm] ma’nâsınadır ki müslim olmaktır. Kâle’ş-şârih ve bihi kuri’e kavluhu ta’âlâ: ﴿أُدْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً﴾ وَفُسِّرَ بِالْإِسْلَامِ

s. As selm, q. v.

s. As selm, No. 2, q. v.

اَلسِّلْمُ [es-silm] (sîn’in kesri ve lâm’ın sükûnuyla) İtâ’at ve inkıyâd. Ve Ebû 'Amr ﴿اُدْخُلُوا فِي السِّلْمِ كَافَّةً﴾ (البقرة، 208) kırâ’at etti ki سَلَامٌ [selâm] ma’nâsına râci’dir. Ve سِلْمٌ [silm] Sulha dahi derler. Ve سِلْمٌ [silm]de sîn’in fethi ve kesri câ’izdir, tezkîr ve te’nîs câ’iz olduğu gibi. Ve سِلْمٌ [silm] Sulh eden kimseye de derler; tekûlu: أَنَا سِلْمٌ لِمَنْ سَالَمَنِي