اَلشَّوْطُ [eş-şevt] (şîn’in fethi ve vâv’ın sükûnuyla) Bir baştan bir başa bir düzeye bir kerre seğirtmeğe denir, ismdir; cem’i أَشْوَاطٌ [eşvât]tır; yukâlu: جَرَى شَوْطًا وَأَشْوَاطًا وَهُوَ الْجَرْيُ مَرَّةً إِلَى غَايَةٍ Bu münâsebetle Beyt-i şerîf ziyâretinde hacer-i Esved’den ibtidâ edip şartı üzere dolanarak yine hacer-i Esved’e müntehî olmak vechiyle her tavâfa bir شَوْطٌ [şevt] ve yedi tavâfa أَشْوَاطٌ [eşvât] ıtlâk olundu. Ba’zı fukahâ’ tavâf-ı mezbûre شَوْطٌ [şevt] ve أَشْوَاطٌ [eşvât] ta’bîrini kerîh gördüler. Ve شَوْطٌ [Şevt] Cebel-i Uhud yanında bir bostânın ismidir. Ve arzdan şol kıt’aya denir ki iki yüksek yerin aralığında ince yol gibi vâki’ olup ondan su ve nâs mürûr eder ola ve tûlü bir tarafından bir tarafa ses işitilecek mikdâr ola. Cem’i شِيَاطٌ [şiyât] gelir, كِتَابٌ [kitâb] vezninde ki aslı شِوَاطٌ idi. Ve شَوْطٌ [Şevt] tayyi’ kabîlesi bilâdında bir mevzi’ adıdır.