الشَّرْب [eş-şerb] (şîn’in harekât-ı selâsı ve râ’nın sükûnuyla) ve اَلْمَشْرَبُ [el-meşreb] (مَقْعَدٌ [mak’ad] vezninde) ve اَلتَّشْرَابُ [et-teşrâb] (تَذْكَارٌ [tezkâr] vezninde) İçmek ma’nâsınadır; yukâlu: شَرِبَ الْمَاءَ شَرْبًا بِالتَّثْلِيثِ وَمَشْرَبًا وَتَشْرَابًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا جَرَعَهُ ‘Alâ-kavlin şîn’in fethiyle شَرْبٌ [şerb] masdardır; ve zammıyla ve kesriyle ismlerdir, içmeğe denir. Ve شَرْبٌ [şerb] (şîn’in fethiyle) شَارِبٌ [şârib] olan kavme ıtlâk olunur, ya’nî ism-i cem’ olur, رَكْبٌ [rekb] ve رَحْلٌ [rahl] gibi yâhûd cem’ olur, صَحْبٌ [sahb] ve صَاحِبٌ [sâhib] gibi, niteki شُرُوبٌ [şurûb] dahi شَارِبٌ [şârib]in cem’idir, شُهُودٌ [şuhûd] ve شَاهِدٌ [şâhid] gibi. Ve شَرْبٌ [şerb] Bâ’ harfiyle müte’addî olur, içirmek ma’nâsına. Ve bu münâsebetle bir kimse hakkında dürûg-âmîz iftirâ eylemek ma’nâsına isti’mâl olunur; yukâlu: شَرَبَ بِهِ إِذَا كَذَبَ عَلَيْهِ Ve fehm eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: شَرَبَ الْكَلاَمَ شَرْبًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا فَهِمَهُ