s. 1. (pl. صحان صحون، اصحن،) A round, shallow dish, with a knobbed cover. 2. (pl. اصحان) A yard, court-yard, terrace, esplanade. 3. The principal outer cavity of the ear.

اَلسَّحْنُ [es-sahn] (sîn’in fethi ve hâ’nın sükûnuyla) Ufatmak, كَسْرٌ [kesr] ma’nâsına; tekûlu: سَحَنْتُ الْحَجَرَ إِذَا كَسَرْتَهُ

iz. ar. cm: suhûn. 1. Hâne avlusu, Arap usûlü üzere hânenin ortasındaki açıklık. 2. Oyuk ve boş yer: صحن اذن sahn-ı üzün = kulak oyuğu. 3. Orta, meydan, aralık: sahn-ı bağ, sahn-ı gülistan. 4. Büyük kase. [bu mana ile bizce pek müsta‘mel değilse de fethateynle yemek kabına verdiğimiz isim bundan me’hûzdur.] 5. Tiyatroda oyuncuların icrâ-yı hüner ettikleri mahall-i mahsus ki perdelerle müzeyyen ve seyircilerin enzârına ma‘rûzdur. [ba: صحنه sahne.]

s. Heat of fever or inflammation.

اَلشَّحْنُ [eş-şahn] (şîn’in fethi ve hâ-ı mühmelenin sükûnuyla) Doldurmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَحَنَ السَّفِينَةَ شَحْنًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا مَلَأَهَا Ve şikâr sürer gibi bir nesneyi ensesinden sürüp götürmek ma’nâsınadır; yukâlu: شَحَنَهُ إِذَا طَرَدَهُ وَشَلَّهُ وَأَبْعَدَهُ Ve 'asker ile şehri dopdolu eylemek ma’nâsına müsta’meldir; yukâlu: شَحَنَ الْمَدِينَةَ بِالْخَيْلِ إِذَا مَلَأَهَا Ve tazı şikârı sayd eylemeyerek uzun uzadı kovmak ma’nâsınadır; yukâlu: شَحَنَتِ الْكِلَابُ وَشَحِنَتْ شَحْنًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ وَالرَّابِعِ وَالثَّانِي إِذَا أَبْعَدَتِ الطَّرْدَ وَلَمْ تَصِدْ شَيْئًا

iz. ar. cm: suhûn. 1. Hâne avlusu, Arap usûlü üzere hânenin ortasındaki açıklık. 2. Oyuk ve boş yer: صحن اذن sahn-ı üzün = kulak oyuğu. 3. Orta, meydan, aralık: sahn-ı bağ, sahn-ı gülistan. 4. Büyük kase. [bu mana ile bizce pek müsta‘mel değilse de fethateynle yemek kabına verdiğimiz isim bundan me’hûzdur.] 5. Tiyatroda oyuncuların icrâ-yı hüner ettikleri mahall-i mahsus ki perdelerle müzeyyen ve seyircilerin enzârına ma‘rûzdur. [ba: صحنه sahne.]

(a. i. c. : suhûn, sıhân) : 1) avlu. 2) evin ortasındaki açıklık. 3) oyuk, boşluk, boş yer. 4) orta, meydan, aralık; cami ve medreselerde umûmun toplanmasına mahsus üstü kubbeli, örtülü yer. 5) büyük kâse. 6) sahan. 7) sahne. 8) zil.

(a. i.) : sıcaklık, hararet.

(a. i.) : kırma, (bkz. : kesr).

اَلصَّحْنُ [es-sahn] (لَحْنٌ [lahn] vezninde) Vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: صَحَنَهُ صَحْنًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا ضَرَبَهُ Ve nâs beynini ıslâhla hoş-hâl eylemek ma’nâsınadır; yukâlu: صَحَنَ بَيْنَهُمْ إِذَا أَصْلَحَ Ve صَحْنٌ [sahn] dedikleri kab ile nesne vermek ma’nâsınadır; yukâlu: صَحَنَهُ إِذَا أَعْطَاهُ شَيْئًا فِي صَحْنٍ Ve dilenmek ma’nâsınadır; yukâlu: صَحَنَ الرَّجُلُ إِذَا سَأَلَ Ve صَحْنٌ [sahn] At ve katır tırnağının cevfine denir ki küçük tabak tarzında olur. Ve büyük kâseye denir, hâlen sahn ıtlâk olunan kap bu ma’nâdandır; tekûlu: أَكَلْنَا مِنَ الصَّحْنِ أَيِ الْعُسِّ الْعَظِيمِ Ve hânenin orta yerine denir; yukâlu: قَعَدَ فِي صَحْنِ الدَّارِ أَيْ وَسَطِهَا Ve zil ta’bîr olunan sâzın birine denir; ikisine صَحْنَانِ [sahnân] denir; bakırdan olup birbirine çalarlar, ekseri vüzerâ’ mihterleri nevbet aralığında darb ederler.