اَلأَشْهَبُ [el-eşheb] (أَحْمَرُ [ahmer] vezninde) ve اَلشَّاهِبُ [eş-şâhib] Levn-i mezbûrda olan şey’e denir, niteki beyâzına biraz sevâd muhtelit olan kır ata أَشْهَبُ [eşheb] derler. Ve süt kır ta’bîr olunan ata ki hiç sevâdı olmaya, eşheb-i kırtâsî derler. Fârisîde nukre-i hing dedikleridir. Ve demirî kır ata أَزْرَقُ [ezrak] denir, Fârisîde çerme derler. Ve 'anbere dahi vasf edip 'anber-i eşheb derler. Ve أَشْهَبُ [eşheb] Soğuk güne ıtlâk olunur, 'âdetâ kar ve dolu yağıp rûy-i zemîn beyâz olmak mülâhazasıyla; yukâlu: يَوْمٌ أَشْهَبُ أَيْ بَارِدٌ Ve أَشْهَبُ [eşheb] Arslana ıtlâk olunur. Ve be-gâyet güç ve düşvâr olan işe ıtlâk olunur, 'âm-ı eşhebe teşbîhle. Ve bir recül ismidir. Ve levni beyâza mâ’il olan ya’nî bozumtuk olan 'anbere ıtlâk olunur, lâkin bunda vasf olduğu zikr olunmuştur.