(o. i.) : 1) ses. (bkz : savt âvâz). 2) a. yankı.

اَلصَّدَى [es-sadâ] (عَصَا ['asâ] vezninde) Bedeni latîf hoş-endâm adama denir; yukâlu: رَجُلٌ صَدًى أَيِ اللَّطِيفُ الْجَسَدِ Ve meyyit olan cesed-i âdemîye denir. Ve başın içinde olan haşv ve eczâsına denir. Ve beyniye denir, دِمَاغٌ [dimâg] ma’nâsına. Ve bir kuş adıdır ki geceler ötüp ve oradan oraya sıçrayıp uçar. Ve zu’m-ı Câhiliyye üzere bir kuşun dahi ismidir ki maktûlün kabrde a’zâsı çürüdükte başından hurûc ve zuhûr eder; bu kuş baykuş olacaktır, ke-mâ se-yuzkeru. Ve صَدًى [sadâ] Bir nesneye tasaddî ve ta’arruz eden adamın fi’line denir ki ism olur, ta’arruz ma’nâsına; tekûlu: مَنَعْتُ صَدَاهُ أَيْ تَعَرُّضَهُ Ve devâbb ve mevâşî kısmının mesâlihine ve tîmâr ve ri’âyeti husûsuna ‘ârif ve âgâh olan adama denir; yukâlu: هُوَ صَدًى أَيْ عَالِمٌ بِمَصْلَحَةِ الْمَالِ Ve susuzluğa denir. Ve susamak ma’nâsınadır; yukâlu: صَدِيَ الرَّجُلُ صَدًى مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا عَطِشَ Ve صَدَا [sadâ] Çağrıldıkta dağ ve künbed makûlesinden mün’akis olan âvâza denir ki yankı ta’bîr olunur; tekûlu: سَمِعْتُ صَدًى وَهُوَ مَا يَرُدُّهُ الْجَبَلُ عَلَى الْمُصَوِّتِ Ve minhu yukâlu: أَصَمَّ اللهُ صَدَاهُ أَيْ أَهْلَكَهُ Zîrâ âvâzı munkatı’ olmakla صَدَا [sadâ] dahi mün’akis olmaz. Ve صَدَا [sadâ] Erkek baykuşa denir; yukâlu: طَارَ صَدًى أَيْ ذَكَرُ الْبُومِ Ve bir cins uzun ve siyâh balık adıdır.

اَلصَّدَى [es-sadâ] (sâd’ın fethi ve elifin kasrıyla) Baykuş demekle ma’rûf olan kuşun erkeği. 'Adebbes eyitti: صَدَى [sadâ] şol kuştur ki gece vaktinde ötüp bir yerden bir yere kalkıp uçar. Ve halk onu جُنْدَبٌ [cundeb] demekle ma’rûf olan kuş zu’m ederler, öyle değildir, zîrâ جُنْدَبٌ [cundeb] صَدَى [sadâ]dan asgardır dedi. Ve صَدَى [sadâ] Şol nesnedir ki âvâz mün’akis olmakla dağlarda ve dağlara şebîh olan yerlerde senin savtına şebîh savtla cevâb verir; yukâlu: صَمَّ صَدَاهُ وَأَصَمَّ اللهُ صَدَاهُ أَيْ أَهْلَكَهُ لِأَنَّ الرَّجُلَ إِذَا مَاتَ لَمْ يُسْمَعِ الصَّدَى مِنْهُ شَيْئًا فَيُجِيبُهُ Ve صَدَى [sadâ] Şol kimseye dahi derler ki deve ahvâlin bilip onun mesâlihin tedârük kıla; yukâlu: إِنَّهُ لَصَدَى إِبِلِهِ Ve صَدَى [sadâ] Susuzluğa dahi derler, عَطَشٌ ['ataş] ma’nâsına; yukâlu: صَدِيَ صَدًى مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ