اَلرُّبْضُ [er-rubd] (râ’nın zammıyla) Bir şey’in ortasına denir; yukâlu: هَذَا رُبْضُ ذَاكَ أَيْ وَسَطُهُ Ve binânın temeline denir; yukâlu: مَتِينُ الرُّبْضِ أَيِ الْأَسَاسُ Ve mutlakan yere değen şey’e denir. Ve kişinin zevcesine ıtlâk olunur; bu ma’nâda zammeteynle ve râ’nın fethi ve fethateynle câ’izdir; zevcini îvâ ve irâha eylediği için ıtlâk olundu. ‘Alâ-kavlin رُبْضٌ [rubd] vâlideye yâhûd kızkardeşe denir, zîrâ bünüvvet ve uhuvvet sebebiyle cimâ’ eyleyemezler, رُبْضُ الْكَبْشِ ma’nâsından me’hûzdur. Ve رُبْضٌ [rubd] Pınara denir, عَيْنٌ ['ayn] ma’nâsına ve طَلْحٌ [talh] ve سَمُرٌ [semur] dedikleri dikenli bâdiye eşcârının cemâ’atine denir.