اَلرِّيشُ [er-rîş] (râ’nın kesri ve meddiyle) Yelek ki tuyûr cinsinde olur.

اَلْأَرْيَاشُ [el-eryâş] (hemzenin fethiyle) Cem’i. Ve رِيشٌ [rîş] Libâs-ı fâhire dahi derler.

اَلرِّيشُ [er-rîş] (râ’nın kesriyle) Kuş yeleğine denir. Cem’i أَرْيَاشٌ [eryâş] ve رِيَاشٌ [riyâş] gelir. Ve libâs-ı fâhire ıtlâk olunur; yukâlu: أَعْطَاهُ مِائَةً بِرِيشِهَا أَيْ بِلِبَاسِهَا وَأَحْلاَسِهَا Ya’nî “Filân kimseye yüz mihâr deve verdi, cemî’-i libâsı ve pûşiş ve sâ’ir edavâtıyla.” Ba’zılar dediler ki bunun aslı budur ki mülûk-i 'Arab bir adama meselâ bir mikdâr deve ihsân eyleseler, melik 'atiyyesi olduğunu i’lâm için hörgüçlerine devekuşu yelekleri sokarlar idi. Ve رِيشٌ [rîş] Hısb ve refâh ve ma’âşa ıtlâk olunur; yukâlu: فِي بَلَدِهِمْ رِيشٌ عَظِيمٌ أَيْ خِصْبٌ وَمَعَاشٌ

s. (n. u. ریشە, pl. ریاش, اریاش) 1. Plumage, feathers. 2. Chattel property. 3. Means of subsistence. 4. Finery.

s. 1. A beard. 2. A wound or sore.

iz. ar. [Arabîde müennes dahi olur] Kuş tüyü.

i. fa. Yara, cerîha, karha. ≡ sıf. Yaralı, cerîha-dâr, mecrûh: دلريش dil-rîş = yüreği yaralı, mecrûhu’l-fuâd.

(f. i.) : 1) yara. 2) s. yaralı. Dil-rîş : yüreği yaralı, (bkz : mecrûh-ül-fuâd). 3) sakal, (bkz. : lihye). 4) tüy, kıl. 5) anat. telek.

i. fa. Sakal, lihye.

a. (in compounds only) 1. Wounding; galling. 2. Wounded, sore, galled.