اَلنَّكَظُ [en-nekaz] (fethateynle) ve اَلنَّكْظُ [en-nekz] (nûn’un fethi ve kâf’ın sükûnuyla) ve اَلنَّكَظَةُ [en-nekezat] (fetahâtla) ve اَلْمَنْكَظَةُ [el-menkezat] (مَسْعَدَةٌ [mes’adet] vezninde) Çabalamağa denir; tekûlu: نِلْتُهُ بِالنَّكَظِ وَالنَّكْظِ وَالنَّكَظَةِ وَالْمَنْكَظَةِ أَيْ بِالْجَهْدِ Ve ivmeğe denir, 'acele ve şitâb ma’nâsına. Ve نَكَظٌ [nekaz] (fethateynle) Pek acıkmak ma’nâsınadır; yukâlu: نَكَظَ الرَّجُلُ نَكَظًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا جَاعَ شَدِيدًا Ve ivdirmek ma’nâsınadır; yukâlu: نَكَظَهُ إِذَا أَعْجَلَهُ