(a. i.) : 1) güzel kokunun yayılması. 2) rüzgâr esme.

iz. ar. 1. Üfürme. 2. Esme. 3. Koku verme, râyihası neşr olunma.

iz. ar. 1. Üfleme, şişirme. 2. Bir boru vesâireye üfleme, çalma: سور نفخ nefh-i sûr = Hazret-i İsrâfil’in yevm-i kıyâmette sûra üflemesi.

اَلنَّفْهُ [en-nefh] (nûn’un fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Yorulup 'âciz ve dermânde olmak ma’nâsınadır; yukâlu: نَفِهَتْ نَفْسُهُ نَفْهًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَعْيَتْ وَكَلَّتْ

aşağıbak.

vn. & s. 1. A blowing breatli from the mouth or air from a bellows; blast.

vn. & s. A being jaded; lassitude, exhaustion.

اَلنَّفْحُ [en-nefh] (nûn’un fethi ve fâ’nın sükûnuyla) Tîbin râyihası yayılmak; yukâlu: نَفَحَ الطِّيبُ يَنْفَحُ مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا فَاحَ Ya’nî râyiha verse. Ve نَفْحٌ [nefh] Ayakla tepmeğe dahi derler; yukâlu: نَفَحَتِ النَّاقَةُ أَيْ ضَرَبَتْ بِرِجْلِهَا Ve ıraktan kılıçla vurmağa dahi derler; yukâlu: نَفَحَهُ بِالسَّيْفِ إِذَا تَنَاوَلَهُ مِنْ بَعِيدٍ Ve bir nesne vermeğe dahi derler; yukâlu: نَفَحَهُ بِشَيْءٍ أَيْ أَعْطَاهُ ve yukâlu: لَا يَزَالُ لِفُلَانٍ نَفَحَاتٌ مِنَ الْمَعْرُوفِ Ve yel esmeğe dahi derler; yukâlu: نَفَحَتِ الرِّيحُ إِذَا هَبَّتْ Asma’î eyitti: نَفْحٌ [nefh] soğuk yel esmeğe derler, nitekim لَفْحٌ [lefh] lâm ile sıcak yel esmeğe derler. Ve نَفْحٌ [nefh] Kan sıçramağa dahi derler; yukâlu: نَفَحَ الْعِرْقُ يَنْفَحُ نَفْحًا إِذَا نَزَا مِنْهُ الدَّمُ

اَلنَّفْخُ [en-nefh] Üfürmek; yukâlu: نَفَخَ فِيهِ وَنَفَخَهُ أَيْضًا لُغَةٌ فِيهِ Ve bâ’ ile isti’mâl olundukta yellenmek ma’nâsına gelir; yukâlu: نَفَخَ بِهَا أَيْ حَبَقَ Ve حَبْقٌ [habk] hâ-i mühmelenin fethi ve bâ-i muvahhadenin sükûnuyla oturak yerinden yel çıkmağa derler. Ve نَفْخٌ [nefh] Kibr ma’nâsına da gelir; yukâlu: رَجُلٌ ذُو نَفْخٍ أَيْ ذُو كِبْرٍ Cîm’le dahi isti’mâl olunur; yukâlu: ذُو نَفْجٍ أَيْ ذُو فَخْرٍ وَكِبْرٍ