(a. i. c. : enfâs) : 1) soluk. Dîk-i nefes : tıknefes, nefes darlığı. 2) soluk alacak kadar geçen zaman, an. 3) okuyup üfleme. 4) ed. bektâşi tekkelerinde okunan manzum söz. nefes-i vâpsîn : son nefes.

iz. ar. cm. Enfâs. 1. Ciğere alınıp verilen hava, soluk, dem: nefes almak = solumak. 2. Bir soluk alacak kadar vakit, an, dem, lahza: Cenâb-ı Hakk bir nefeste âlemi yok edebilir. 3. tr. Okuyup üfleme, üfürükçülük: nefes etti. 4. Üfürükçülüğün te’sîri: o adamın nefesi vardır, nefesi meşhûrdur.

اَلنَّفَشُ [en-nefeş] (fethateynle) ve اَلنُّفَّاشُ [en-nuffâş] (رُمَّانٌ [rummân] vezninde) ve اَلنَّوَافِشُ [en-nevâfiş] Gece otlakta çobansız mesîb terk olunmuş mevâşîye denir; yukâlu: إِبِلٌ نَفَشٌ وَنُفَّاشٌ وَنَوَافِشُ إِذَا تُرِكَتْ لَيْلاً بِلاَ رَاعٍ Ve نَفَشٌ [nefeş] (fethateynle) Yüne denir, صُوفٌ [sûf] ma’nâsına. Ve ucuzluğa ve bolluğa denir; yukâlu: بَلَدٌ ذُو نَفَشٍ أَيْ خِصْبٍ

s. (pl. انفاس) 1. The breath. 2. A breathing. 3. The time of one breath, a moment of time. 4. A miraculous power supposed to be exercised by saints or by sorcerers who blow upon the sick in order to cure them.

Esrar.