iz. ar. [asıl cem’i olan “enfâr” lisânımızda müsta’mel olmayıp, “neferât” kullanılıyor.] 1. Bir tek adam, kimse, kimesne, şahıs, fert, kes: ahâlîden bir nefer geldi. 2. İnsanların ta’dâdında esmâ-i a’dâttan sonra kullanılır. Hayvanâtta “re’s”, eşyâda “adet ve pâre ve kıta” olduğu gibi: üç nefer amele. 3. Zâbit olmayan asker, âdî asker: her on nefer başına bir onbaşı vardır; neferât-ı askeriyye.

اَلنَّفَرُ [en-nefer] (fethateynle) Nâsın mecmû’una denir, 'alâ-kavlin ondan aşağı olan ricâle denir. Cem’i أَنْفَارٌ [enfâr]dır.

(pl. انفار) A crowd, a mass of people; or, a small party of less than ten men.

اَلنَّفَرُ [en-nefer] (fethateynle) Birkaç kimsedir ricâlden, üçten ona varınca. Ve kâle’l-Ferrâ نَفْرَةُ الرَّجُلِ وَنَفْرُهُ رَهْطُهُ