(a. i.) : 1) vurma. 2) kuşun yem toplaması. 3) oyma, kazma, taş oyma, heykel yapma, taş oymacılığı Fenn-i’ nakr : heykeltıraşlık, fr. sculpture.

iz. ar. Oyma, hakk ve tırâş etme, mermer vesâireyi oyarak heykel gibi şeyler yapma, heykel-tıraşlık, seng-tırâşlık: نقر فن fenn-i nakr = fr. sculpture.

اَلنَّقْرُ [en-nakr] (فَقْرٌ [fakr] vezninde) Vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: نَقَرَهُ نَقْرًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا ضَرَبَهُ Ve bir adamı 'ayblamak ma’nâsınadır; yukâlu: نَقَرَهُ إِذَا عَابَهُ Ve kuş yavru çıkarmak için yumurtasını delmek ma’nâsınadır; yukâlu: نَقَرَ الطَّائِرُ الْبَيْضَةَ عَنِ الْفَرْخِ إِذَا نَقَبَهَا Ve boruyu üflemek ma’nâsınadır; yukâlu: نَقَرَ فِي النَّاقُورِ إِذَا نَفَخَ Ve taşa oymacılıkla yazı yazmak ma’nâsınadır; yukâlu: نَقَرَ فِي الْحَجَرِ إِذَا كَتَبَ Ve kuş oradan buradan dâne devşirmek ma’nâsınadır; yukâlu: نَقَرَ الطَّائِرُ إِذَا لَقَطَ مِنْ هَهُنَا وَهَهُنَا Ve taş ve ağaç makûlesini oymak ma’nâsınadır; yukâlu: نَقَرَ الْحَجَرَ وَالْخَشَبَ إِذَا نَقَبَهُ Ve dilin ucunu damağa yapıştırmakla ıslık çalmak ma’nâsınadır ki masdardır. 'Alâ-kavlin ismidir, dilin ağızda ıztırâbına denir. Ve ‘alâ-re’yin şol ıslık gibi incecik savta denir ki onunla at kısmını iz’âc ederler. Ve Fedekî el-Minkarî nâm şâ’irin işbu: hأَنَا ابْنُ مَاوِيَّةَ إِذْ جَدَّ النَّقَرْh mısrâ’ında نَقَرٌ [nakar] lafzı ki fethateynledir, fi’l-asl نَقْرٌ [nakr]dır kâf’ın sükûnuyla, atı sürmek için vech-i mezkûr üzere ıslık çalmağa denir. Lâkin mısrâ’-ı mezbûr lafz-ı merkûm üzere vakf olunmakla râ’nın harekesi kâf’a nakl olundu, niteki هَذَا بَكُرْ ve مَرَرْتُ بِبَكِرْ dersin. Ve bu hâl nasb hâletine mahsûstur. Şârih der ki harekeyi nakl eylemeyip sâkineyn üzere vakf olunmak dahi câ’izdir, nihâyet harf-i evvele bir hareke-i muhtelise i’tâ olunur. Ve نَقْرٌ [nakr] Baş parmağı orta parmağına vurmakla seslendirmek ma’nâsınadır; yukâlu: نَقَرَ فُلاَنٌ إِذَا قَرَعَ الْإِبْهَامَ عَلَى الْوُسْطَى وَصَوَّتَ Ve bu ma’nâda ism olur, o savta denir. Ve bir adamı yâ bir cemâ’ati hâssaten da’vet eylemek ma’nâsına müsta’meldir, gûyâ ki cem’iyyetten med’uvvü nakr eder; yukâlu: نَقَرَ بِهِمْ إِذَا دَعَاهُمْ خَاصَّةً

vn. & s. 1. A striking, a beating; a blow. 2. A blaming, chiding, reproach. 3. A bird’s pecking with its beak; a peck. 4. A bird’s picking up grain, etc. 5. A hollowing out, a boring. 6. A carving, inscribing; sculpture. 7. A blowing a horn, a trumpeting. 8. A making the peculiar clicking noise with the tongue commonly used in urging a horse; or, a whistling in some peculiar manner. 9. A snapping with the middle finger and thumb. 10. A specially inviting.