sıf. ar. s. Muharrire [harr’den if. tef‘îl] 1. Yazan, kâtip, müstensih. n. 2. Kaleme alan, tahrîren yani yazı ile ifâde ve ifhâm eden, münşî: kendisi pek mâhir muharrirdir; muharrire bir kız. ≡ iz. ar. cm. Muharrirîn. 1. Evrâk-ı havâdise yazı yazan adam, gazete münşîsi: o gazetenin iyi muharrirleri vardır; baş muharrir = bir gazete muharrirlerinin başı ki diğerlerinin yazdıklarını da tashîh ve umûr-ı tahrîriyyeye nezâret eder. 2. Bir risâle-i edebiyyenin ve karîhadan yazılan bir eserin müellifi: bu kitabın muharriri kimdir? Muharriri filân diye kabında mezkûrdur; muharririnin hukûkunu muhâfaza etmeli.