اَلْمَرْشُ [el-merş] (فَرْشٌ [ferş] vezninde) Tırmalamak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَشَ وَجْهَهُ مَرْشًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا خَدَشَهُ Ve parmakların uçlarıyla kaşımak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَشَ عُضْوَهُ إِذَا حَكَّهُ بِأَطْرَافِ أَصَابِعِهِ Ve مَرْشٌ [merş] Şol arza denir ki yüzünü yağmur kazıyıp sıyırmış ola; tekûlu: إِنْتَهَيْنَا إِلَى مَرْشٍ أَيِ الْأَرْضِ الَّتِي مَرَشَ الْمَطَرُ وَجْهَهَا Ve toprağı gevşek olduğundan hemân yağmur yağdıkta sıyrılıp giden arza denir; tekûlu: لاَ تَزْرَعْ فِي الْمَرْشِ أَيِ الْأَرْضِ الَّتِي إِذَا مُطِرَتْ سَالَتْ سَرِيعًا Ve مَرْشٌ [merş] Bir adamı söz ile âzürde kılmak ma’nâsınadır; yukâlu: مَرَشَهُ مَرْشًا إِذَا آذَاهُ بِالْكَلاَمِ

اَلْمَرْثُ [el-mers] (mîm’in fethi ve râ’nın sükûnuyla) Bir nesneyi ıslansın ve tâzelensin diye suya bırakmak; yukâlu: مَرَثَ التَّمْرَ بِيَدِهِ يَمْرُثُهُ مَرْثًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا مَاثَهُ وَدَافَهُ Ya’nî tâzelensin diye suya salsa. Ve مَوْثٌ [mevs]le دَوْفٌ [devf] ikisi bir ma’nâyadır. Ve مَرْثٌ [mers] lügattır مَرْسٌ [mers]te, sîn-i mühmele ile ve gâh olur ki مَرَثَهُ mahallinde مَرَدَهُ dahi derler, dâl-ı mühmele ile. Ve مَرْثٌ [mers] Oğlancık parmağın ağzına alıp çiynemektir; yukâlu: مَرَثَ الصَّبِيُّ إِصْبَعَهُ إِذَا لَاكَهَا Ya’nî parmağın ağzına alıp çiynese ve emse.