iz. ar. cm: mecârî. [cereyân’dan im.] 1. Suyun aktığı yatak, su yolu: Tuna mecrâsı; mecrâ-yı nil. 2. mc. Bir işin tarîk-ı husûlü veya bir havâdisin vâsıta-i intişârı: iş, mecrâ-yı tabîîsinden çıktı; bu havâdis hangi mecrâdan geldi? 3. tş. Bedenin içinde ahlâtın cereyân ettiği yol: mecrâ-yı dem; mecrâ-yı bevl, mecrâ-yı dem‘.

iz. ar. ba: مجرا mecrâ.

اَلْمَجْرَى [el-mecrâ] (مَأْوَى [me’vâ] vezninde) Ehl-i ‘arûz ıstılâhında revî harfinin harekesine ıtlâk olunur, i’râb ve binâ’ harekâtının mahall-i cereyânı olduğu için.

اَلْمَجْرَى [el-mecrâ] (mîm’in fethi ve elifin kezâlik kasrıyla) akmak ma’nâsına, masdardır, nitekim âyet-i mezbûrede “بِسْمِ اللهِ مَجْرَاهَا وَمَرْسَاهَا” (هود، 41) dahi kırâ’at olunmuştur mîm’lerin fethiyle, zîrâ جَرَتِ السَّفِينَةُ ve رَسَتِ السَّفِينَةُ derler.