sıf. ar. s. Mebniyye. [binâ’dan imf.] 1. Binâ olunmuş, yapılmış, kurulmuş: cesîm bir kayanın üstünde mebnî bir kale. 2. mc. Bir şeye dayanan, müstenid: ilmü’l-arz ve ilmü’lbeşer tabakât-ı arziyyede bulunan âsâr üzerine mebnîdir. 3. ed. [nahv-i Arabîde] “bilâ-mâni‘” lafzı i‘râb kabul etmeyip, semâ üzere dâimâ bir hareke ile veya sâkin olarak kullanılan (isim): Sîbeveyh “men”, “hüve”, “hiye” gibi feth üzerine, kesr üzerine mebnî; “mebnî ale’l-feth”, “mebnî ale’l-kesr”.