اَلْمَرَضُ [el-marad] (fethateynle) Tabî’at sağ ve sâfî ve mu’tedil iken muzlim ve muztarib olmağa denir ki bedeni i’tidâl-i mahsûsundan ihrâc edip ef’âline halel îrâs eder, hastalık ta’bîr olunur; yukâlu: أَخَذَهُ الْمَرَضُ وَهُوَ إِظْلاَمُ الطَّبِيعَةِ وَاضْطِرَابُهَا بَعْدَ صَفَائِهَا وَاعْتِدَالِهَا Ve مَرَضٌ [marad] ve مَرْضٌ [mard] (فَرْضٌ [fard] vezninde) Masdar olurlar, hasta olmak ma’nâsına; yukâlu: مَرِضَ الرَّجُلُ مَرَضًا وَمَرْضًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ إِذَا أَظْلَمَتْ طَبِيعَتُهُ وَاضْطَرَبَتْ بَعْدَ صَفَائِهَا وَاعْتِدَالِهَا 'İnde’l-ba’z مَرَضٌ [marad] fethateynle cismânîye ve فَرْضٌ [fard] vezninde nefsânîye mahsûstur ki kalbe 'ârız olan 'illetten ‘ibârettir yâhûd ikisi de cismânîde ve nefsânîde isti’mâl olunur ki şekk ve nifâk ve fütûr ve zulmet ve noksân ya’nî cehl ve sû’-i 'akîde ve hıkd ve hased ve hubb-ı me’âsî makûlesi 'illet ve inhirâftan 'ibârettir; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ﴾ أَيْ شَكٌّ وَنِفَاقٌ