(a. s. ve i. ferd’den) : 1) tek, yalnız. 2) basit [mürekkep olmıyan] . 3) gr. * tekil. 4) ed. başı ve sonu olmıyan tek beyit.

sıf. ar. s: müfrede. [ferd’den imf. if‘âl] 1. Tek, yalnız, müteaddid olmayıp birden ibaret olan. 2. Mürekkep olmayan, basit. 3. ed. [sarfda] yalnız bir şey veya şahsa delâlet eden veya bire mahsus olan kelime, tesniye ve cem mukâbili: müfred müzekker; müfred müennes; müfred gâib. 4. Bir tek beyit [iki son manasıyla isim gibi de kullanılır.]

a. (fem. مفردە, pl. f. مفردات) 1. Apart, separate; single. 2. (gram.) Singular. 3. Simple, not compound. 4. Special to one individual.