اَلْمَارِجُ [el-mâric] (خَارِجٌ [hâric] vezninde) Tütünsüz âteşe ıtlâk olunur; ve minhu kavluhu ta’âlâ: ﴿وَخَلَقَ الْجَانَّ مِنْ مَارِجٍ مِنْ نَارٍ﴾ أَيْ خَلَقَ الْجِنَّ أَوْ أَبَا الْجِنِّ مِنْ صَافٍ مِنَ الدُّخَانِ وَقَوْلُهُ تَعَالَى “مِنْ نَارٍ” بَيَانٌ لِمَارِجٍ قَالَ الْبَيْضَاوِيُّ فَإِنَّ الْمَارِجَ فِي اْلأَصْلِ اَلْمُضْطَرِبُ مِنْ “مَرِجَ” إِذَا اضْطَرَبَ Pes âteşten murâd duhândan hâlis leheb-i sâtı’ olur ki Fârisîde zebâne ta’bîr olunur; hareket ve ıztırâbı bâ’is-i ıtlâktır. Ba’zılar ihtilât ma’nâsından me’hûz olmakla kızıl ve sarı ve yeşil 'alevleri birbirine muhtelit olan lehebdir dediler. Mü’ellif dahi Basâ’ir’de لَهِيبٌ مُخْتَلِطٌ ile tefsîr eylemiştir.