(a. i. c. : İezzât) : tat, çeşni, lezzet-i ilm : ilmin lezzeti. lezzet-i nân : ekmeğin lezzeti.

is. ar. cm: lezzât. 1. Ağızla duyulan his ki havâss-ı hamse-i esâsiyyedendir; zevk, ta‘m, tat, çâşni: bu meyvenin, bu yemeğin lezzeti nasıldır? Garip bir lezzeti vardır; ağzımda lezzet kalmamıştır. 2. Tatlılık, hulüvv, şirinlik: bu üzümün çok lezzeti vardır; bazı meyveler durdukça lezzeti artar; lezzeti hâlâ damağımdadır. 3. Hoşlanma, zevk, haz: dünyanın, gençliğin lezzetini duymak; gezmede, eğlencede hiçbir lezzet bulamıyorum.

اَللَّذَّةُ [el-lezzet] (lâm’ın ve zâl-i müşeddedenin fethiyle) Nakîzü’l-elem, ya’nî tat ve hoşluk ma’nâsınadır ki Fârisîde meze denir. Cem’i لَذَّاتٌ [lezzât] gelir. Mü’ellif نَقِيضُ اْلأَلَمِ 'ibâretiyle tefsîr ve ümmehât-ı sâ’irede لَذَّ الشَّيْءُ صَارَ شَهِيًّا Ve Zemahşerî meze ile tefsîr eylemeleriyle vech-i müte’âref üzere لَذَّةٌ [lezzet], tat ve hoşluk ve çâşnî ve meze demek olur.

Şârih der ki “ل،ذ،ذ” mâddesi şehvet yâhûd ona karîb ma’nâya mevzû’dur ki Türkîde vech-i mezkûr üzere tat ve hoşluk ta’bîr ettikleridir. Ve bu keyfiyyet evcâ’dan sâlime olup ve ancak sahîhü’l-mizâc olanda hâsıl olmakla mü’ellif ضِدُّ اْلأَلَمِ ‘unvânıyla tefsîr eyledi. Ve mü’ellif أَلَمٌ [elem]i وَجَعٌ [veca’] ile beyân eylemekle لَذَّةٌ [lezzet] onun nakîzi olmaz, belki بَشَاعَةٌ [beşâ’at]in nakîzi olur. Ve لَذَّةٌ [lezzet] Bâdeye ıtlâk olunur, خَمْرٌ [hamr] ma’nâsına.

اَللَّذَّةُ [el-lezzet] (lâm’ın fethiyle) Tat, çâşnî ma’nâsına.