اَللَّهْبُ [el-lehb] (ضَرْبٌ [darb] vezninde) ve اَللَّهَبُ [el-leheb] (تَعَبٌ [ta’ab] vezninde) ve اَللَّهِيبُ [el-lehîb] (أَمِيرٌ [emîr] vezninde) ve اَللُّهَابُ [el-luhâb] (غُرَابٌ [gurâb] vezninde) ve اَللَّهَبَانُ [el-lehebân] (fetehâtla) Âteş tütünden kurtulup 'alevlenmek ma’nâsınadır; 'alâ-kavlin لَهَبٌ [leheb] âteşin çıkan sivri 'alevine denir, لِسَانُ النَّارِ [lisânu’n-nâr] ma’nâsına ki Fârisîde zebâne derler. Ve لَهِيبٌ [lehîb] âteşin ıssılığına denir, حَرُّ النَّارِ [harru’n-nâr] ma’nâsına. Pes evvele göre mecmû’u masdar olur ki bâb-ı râbi’dendir; yukâlu: لَهِبَتِ النَّارُ إِذَا اشْتَعَلَتْ خَالِصَةً مِنَ الدُّخَانِ Ve sânîye göre bu iki ism olur, sâ’irleri masdar olur. Ve لَهَبٌ [leheb] (fethateynle) Pek susamak ma’nâsına isti’mâl olunur; yukâlu: لَهِبَ لَهَبًا مِنَ الْبَابِ الْمَزْبُورِ إِذَا عَطِشَ Ve لَهَبٌ [leheb] Havâya ağıp çıkan gubâra denir.