iz. ar. cm: lühûm. 1. Et, küşt. 2. Meyvenin yenecek yeri: şeftali, erik lahmı.

اَللَّخْمُ [el-lahm] (lâm’ın fethi ve hâ-yı mu’cemenin sükûnuyla) Kesmek ma’nâsınadır; yukâlu: لَخَمَهُ لَخْمًا مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا قَطَعَهُ Ve çehreye tabanca vurmak ma’nâsınadır; yukâlu: لَخَمَهُ إِذَا لَطَمَهُ Ve لَخْمٌ [Lahm] Yemen’de bir kabîlenin adıdır. Ve لَخْمٌ [lahm] Bir adamın yüzü etli ve kalın olmak ma’nâsınadır; yukâlu: لَخَمَ الرَّجُلُ لَخْمًا مِنَ الْبَابِ الثَّالِثِ إِذَا كَثُرَ لَحْمُ وَجْهِهِ وَغَلُظَ Ve bunun fi’l ve tasarrufu mehcûr ve gayr-i müsta’meldir.

s. (pl. لحام لحمان، لحوم، الحم،) 1. Flesh; meat; the lean of meat. 2. The pulp of a fruit.

vn. & s. 1. A soldering together. 2. A patching up, mending.

vn. & s. 1. A cutting. 2. A slapping the head or ears. 3. A being coarsely fat in the face. 4. A name of men; especially, of the ancestor of the line of kings of Hira.

اَللَّحْمُ [el-lahm] (lâm’ın fethi ve hâ’nın sükûnuyla) Et, gûşt ma’nâsına.

اَللُّحُومُ [el-luhûm] (zammeteynle) Kezâlik cem’i. Ve لَحْمٌ [lahm] Eti kemikten soyup yemeğe dahi derler; tekûlu: لَحَمْتُ الْعَظْمَ اَلْحُمُهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا عَرَقْتَهُ