(a. i. karn’ın c.) : 1) zamanlar, devirler, çağlar. 2) boynuzlar.

i. 1. Binâ, tesîs, rekz, vaz’: bu çadırın, bu çardağın, bu köşkün kurumu. 2. Yaratılış, hilkat, âferîniş: dünyanın, göklerin kurumu; dünya kurumundan beri = ibtidâ-yı hilkatten itibâren. 3. Tertip, şekil, heyet: o kurumda. 4. Tavr-ı mütefâhirâne, nahvet, kuruluş: onun kurumundan geçilmez. 5. Çadır, ordu vesâirenin mahall-i rekz ve tesîsi, hayme-gâh, ordu-gâh: Karakurum = Cengiz Han’ın merkezi ve atâleti zamanında konduğu mahal ismi.

i. Ocağa konmuş kalın is: ocak kurumu; kurum renginde.

s. See قوروم .

s. 1. A single act or occurrence expressed by قورمق, q. v. 2. A result of such act; a quantity set up, arranged, etc. 3. A manner, also the time, in which a thing is arranged, set up, etc.; composition, nature, build, system, arrangement, shape, etc. 4. Soot. 5. Airs of vanity.