i. 1. İnsanın omuz başından parmakları ucuna dek olan uzvu, zirâ’, pazu: kollarını bağladı; kollarını açtı. 2. Atın ön ayağı: atın sağ kolu ağrıyor. 3. Libâsın kola gelen, kolu saran kısmı, yen, kümm, âstîn: bu setrenin kolları dar. 4. Gömlek yeninin ucu makamında eğreti kolalı keten bezi: yaka kol [yakalık ve kolluk da denir.] 5. Ağaç dalı, gusn, şah: çınar ağacı her tarafa kol atmış; kol kanat uzatmış. 6. Şube, bölük, taraf, kısım: Tuna, mansabına yakın mahalde birkaç kola ayrılır; Alp cibâli müteaddid kollara münkasimdir; avcılar üç kola ayrıldı. 7. as. Bir ordunun münkasim olduğu aksâmın beheri, cenâh: sağ kol = meymene; sol kol = meysere; ileri kol = mukaddime; geri kol = dümdâr. 8. Muhâfaza veya teftiş için ayrılıp gezdirilen asker heyeti: kol gezmek; kola çıkmak. 9. Bir heyetin münkasim bulunduğu şube ve zümrelerin beheri: Halvetî tarîkatının Hâlidî ve Sünbülî kolu. 10. Oyuncu vesâire takımı: zuhûrî kolu; kol oyunu. 11. Bir şey kapamak veya bir şeye dayanmak üzere kol sûretinde uzanan ağaç, demir vesâire: kapı kolu. 12. Bazı âlât ve edevâtın sapı, tutulacak veya çevrilecek cüz’ü: dikiş makinesinin kolu. 13. bh. Bir halatın kalınlığını teşkil eden iplerin beheri: üç dört koldan mürekkep halat.

s. 1. The arm. 2. A sleeve. 3. A wing of a military force; also a column. 4. A patrol, a round performed by a patrol. 5. A line of guards. 6. A beast’s whole foreleg and foot. 7. A strand of a rope. 8. A branch, a subdivision. 9. A bar. 10. A straight long stroke of the pen.