(a. i.) : (bkz. : kesb). kisb ü kâr : iş güc, kazanç.

iz. ar. 1. Kazanma, kazanç, iktisâb, istifâde: hayli servet kesbetmişti; ayda birkaç yüz lira kesbi vardır. 2. Edinme, hâsıl ve peydâ etme: kesb-i malûmât etmek; yağmur altında, av arkasında gezmekten şu illeti kesb ettim. 3. Maîşetini çıkarmak için olunan sa’y ile buna âlet olan sanat ve meşguliyyet: kesb ü kâr sâhibi; ashâb-ı kesb indallâh makbûldürler.

اَلْقِشْبُ [el-kişb] (kâf’ın kesriyle) Nefs ve zât ma’nâsınadır; yukâlu: هُوَ كَرِيمُ الْقِشْبِ أَيِ النَّفْسِ Ve قِشْبٌ [kişb] Mâlik b. Buhayne nâm kimsenin pederi ismidir. Ve bâdincâna şebîh bir nebât adıdır. Şârih der ki nebât-ı mezbûrun vasatından bir çubuk zuhûr eder, uzayıp kemâlini bulunca rutûbeti sebebiyle eğilir ve tepesinde yemişi zuhûr eder; sibâ’-ı tuyûra semm-i kâtildir. Pes سَمٌّ [semm] ma’nâsına olan قِشْبٌ [kişb] ile tesmiye olunmuş olur. Ve قِشْبٌ [kişb] Demir ve ayna makûlesinin yüzlerinde olan pâsa denir, صَدَأٌ [sade’] ma’nâsına. Ve bî-hayr ve bî-menfa’at olan tebeh-kâr kimseye denir. Ve ağuya denir, semm ma’nâsına; ve bunda fethateynle de lügattir.