اَلْقِلْفُ [el-kilf] (kâf’ın kesriyle) Kavsara sepeti gibi büyük zenbîle denir. Ve hurmâ dengine ve kahve ferdesine denir, دَوْخَلَّةٌ [devhallet] ma’nâsına. Ve kabuğa denir, قِشْرٌ [kişr] ma’nâsına, 'alâ-kavlin ak günlüğün kabuğuna yâhûd nar kabuğuna denir; yukâlu: قَشَرَ قِلْفَهُ أَيْ قِشْرَهُ أَوْ هُوَ قِشْرُ الْكُنْدُرِ الَّذِي يُدَخَّنُ بِهِ أَوْ قِشْرُ الرُّمَّانِ Mü’ellif burada وَهِيَ بِهَاءٍ 'ibâretini resm eylemiştir, 'âdeti üzere. Bu terkîb-i mahsûsla dâ’imâ mü’ennese işâret eder. Burada mü’ennese haml olunmağa salâhiyyet olmamakla murâd vahdete işâret olur, lâkin bu, ‘âdetine mugâyirdir. Pes sevk-i kelâm iktizâsı bilâ-hâ’ قِلْفٌ [kilf] قِشْرُ رُمَّانَةٍ denip ve hâ ile mezkûrât-ı sâ’ireye denmek aglebdir ki هِيَ zamîri مَذْكُورَاتٌ [mezkûrât]-ı sâbıkaya râci’dir. Ve قِلْفٌ [kilf] Çakıllı dürüşt ve haşin mevzi’e denir.