iz. ar. cm: künûz. [fa. genc’den] hazîne, defîne.

اَلْكَنْظُ [el-kenz] (كَنْزٌ [kenz] vezninde) Bir güç iş bir adamı nihâyet derecede renc ve mihnete uğratıp gam ve endûhla doldurmak ma’nâsınadır; yukâlu: كَنَظَهُ الْأَمْرُ كَنْظًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي وَالْأَوَّلِ إِذَا بَلَغَ مَشَقَّتَهُ وَغَمَّهُ وَمَلَأَهُ

s. 1. (from P. كنج, pl. كنوز) A buried treasure. 2. A treasury; a storehouse.

vn. & s. 1. A burying treasure. 2. A putting a thing into a receptacle.

اَلْكَنْزُ [el-kenz] (kâf’ın fethi ve nûn’un sükûnuyla) Gömülü olan mâl, genc-i medfûn ma’nâsına; yukâlu: كَنَزْتُهُ أَكْنِزُهُ مِنَ الْبَابِ الثَّانِي Ve fi’l-hadîsi: “كُلُّ مَالٍ لَا تُؤَدَّي زَكَاتُهُ فَهُوَ كَنْزٌ” Ve كَنْزٌ [kenz] Cem’ etmeğe de derler; tekûlu: كَنَزْتُ التَّمْرَ إِذَا جَمَعْتَهُ

اَلْكَنْظُ [el-kenz] (kâf’ın fethi ve nûn’un sükûnuyla) Bir nesneden zahmet ve meşakkat çekmek; yukâlu: كَنَظَهُ الْأَمْرُ مِثْلُ غَنَظَهُ إِذَا جَهَدَهُ وَشَقَّ عَلَيْهِ