(a. i. c. : kilSb) : köpek. (bkz. : seg). Dâ-ül-kelb : hak. kuduz hastalığı. kelb-i akür : kudurgan köpek.

اَلْكَلْبُ [el-kelb] (kâf’ın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) Her yırtıcı cânvere denir ki insân ve hayvânı dalayıp ısırıp ve paralayıcı olur, köpek ve arslan ve kaplan ve kurt gibi, سَبُعٌ عَقُورٌ ma’nâsınadır. Ba’dehu köpek ta’bîr olunan cânverde gâlib olmuştur, şöyle ki lede’l-ıtlâk sâ’ire muhtemel olmamakla hakîkat-ü lügaviyye menzilinde olmuştur. Cem’i أَكْلُبٌ [eklub] gelir, أَفْلُسٌ [eflus] gibi ve كِلاَبٌ [kilâb] gelir. Evvelin cem’ü’l-cem’i أَكَالِبُ [ekâlib] ve sânînin كِلاَبَاتٌ [kilâbât] gelir. Mü’ellif Basâ’ir’de كَلِيبٌ [kelîb] lafzını dahi ziyâde kılmıştır, عَبْدٌ [‘abd] ve عَبِيدٌ [‘abîd] gibi. Ve كَلْبٌ [kelb] Arslana denir, lâkin ta’mîmde dahîl olmakla tahsîsi zâhiren ona dahi ıtlâkı köpek gibi gâlib ve mütedâvil olduğuna mebnîdir, zîrâ bâdiyede köpek kısmından ekser olur. Ve كَلْبٌ [kelb] Derede suyun ibtidâ’en ya’nî henüz artmağa başladığı vaktte evveline denir. Ba’zılar bunu masdar olarak takyîd eylemiştir. Ve كَلْبٌ [kelb] Değirmen çarhında zıvana dedikleri demirin tepesinde olan küçük demire denir. Ve mütehalhil olan duvara vurdukları dayağa denir ki pâyendân ve destek ta’bîr olunur. Ve كَلْبٌ [kelb] Bir nev’ balık adıdır ki köpek balığı dedikleridir, كَلْبُ الْمَاءِ [kelbu’l-mâ’] başkadır ki o kunduz olacaktır. Ve كَلْبٌ [Kelb] Bir kevkeb adıdır. Ve bu kevkeb değildir, belki niçe kevâkibden muntazam olmuş bir kelb sûretidir. Seratân burcunun cenûbîsinde Şücâ’ ile Cebbâr arasında ve sefîne-i nûhun kıç kamarasının üst tarafında vâki’ olmuştur. Başında ve elleri önünde ve batnında ve kalçası üzere birer kevkeb-i berrâk vardır. ‘Arablar batnında olan pek berrâk kevkebe كَلْبٌ [Kelb] ıtlâk eylemeleriyle mü’ellifin murâdı o kevkeb olacaktır. Ve كَلْبٌ [kelb] Hâm gönden kesilmiş kayışa denir, قِدٌّ [kidd] ma’nâsına. Ve yüksek tepenin ve höyüğün başlarının ucuna denir. Ve kılıç kabzasında olan demir mîha denir ki perâzvânenin üzerinde olur, ‘alâka ona geçirilir. Ve كَلْبٌ [kelb] Şol kırmızı sırıma ve tirşeye denir ki birbirine dikilecek sahtiyânın ve gönün aralığına vaz’ edip iki taraflı üzerinden dikiş çekerler. Ve كَلْبٌ [Kelb] Rey ile kûmis beyninde bir mevzi’ adıdır. Ve Yemâme türâbında bir dağın ismidir. Ve كَلْبُالْفَرَسِ [kelbu’l-feres] Atın arkasında yelisinden kuyruğuna kadar çekilmiş olan hılkî hatta denir ki levnine muhâlif olur, meselâ doru atta siyâh olur. Ve كَلْبٌ [kelb] Davar semerinin ensesinde olan eğri çengele denir ki karşılıklı iki dâne olur, ona torba ve matara makûlesi nesne geçirip asarlar. Ve kılıcın kabzasına sardıkları kayışa denir. Ve mutlakan kendisiyle sarılıp ve bağlanıp metîn ve muhkem olacak şey’e denir. Ve كَلْبٌ [Kelb] Bir kabîle adıdır. Ve كَلْبٌ [kelb] Masdar olur, كَلُّوبٌ [kellûb] ile ya’nî mihmâz ile râkib altında olan hayvâna vurup dürtmek ma’nâsına; yukâlu: كَلَبَ الرَّاكِبُ الْفَرَسَ كَلْبًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا ضَرَبَهُ بِالْكَلُّوبِ Ve bir kimse tenhâ bâdiyede kalmakla yakın yerlerde şenlik var ise elbette köpekleri kendinin savtını işittiklerinde onlar da ürümekle bu cihetten şenlik olduğunu istidlâl için köpek gibi ürümek ma’nâsınadır; yukâlu: كَلَبَ الرَّجُلُ كَلْبًا مِنَ الْبَابِ الثَّانِي إِذَا نَبَحَ لِتَسْمَعَهُ الْكِلاَبُ فَتَنْبَحَ فَيُسْتَدَلَّ بِهَا عَلَيْهِ وَذَلِكَ إِذَا صَارَ فِي قَفْرٍ

vulg. kelp, s. (pl. كلاب اكلب،) 1. The dog, canis familiaris. 2. A sorry fellow. 3. (dual. كلبان obl. كلبین) Each of the two constellations Canis major, and canis minor. 4. (T. also keleb) A circular disk or boss of metal; also, a hook or ring of metal.

اَلْكَلْبُ [el-kelb] (kâf’ın fethi ve lâm’ın sükûnuyla) İt ki beyne’n-nâs ma’rûftur ve gâh olur ki sıfat dahi vâki’ olur; yukâlu: إِمْرَأَةٌ كَلْبَةٌ Ve كَلْبٌ [kelb] شَعِيرَةٌ [şe’îret] dedikleri demirdir ki o kılıcın yâhûd bıçağın sapına giren sivri demiridir. Ve şol mismâra da derler ki kılıç kabzasına vururlar, kabzada olan 'ılâkadan ötürü. Ve şol eğri demire de derler ki müsâfir ona zâdın asar. Ve رَأْسُ كَلْبٍ [Re’su Kelb] Bir dağın adıdır. Ve كَلْبٌ [Kelb] Bir yıldızın adıdır. Ve bir kayışa dahi derler ki iki derinin ara yerine koyup dikerler; tekûlu minhu: كَلَبْتُ الْمَزَادَةَ Ve كَلْبُ الْفَرَسِ [kelbu’l-feres] Şol hattır ki atın arkasında olur; yukâlu: اِسْتَوَى عَلَى كَلْبِ فَرَسِهِ Ve كَلْبٌ [Kelb] kudâ’a tâ’ifesinden bir cemâ’atin ismidir.