iz. ar. [asıl Arabîsi kesr-i kaf iledir “kıntar”] 1. Ağır şeyleri tartmaya mahsus vezn âleti ki okka ve dirhem rakamlarını hâvî bir sapla onun üzerine hareket edecek sûrette asılı bir toptan ve tartılacak şeyi kaldıracak iki zincirli çengelden ibâret olup, bir yere asılı olur veya iki kişinin omuzlarına kodukları bir sırığa takılır: el kantarı = bunun küçüğü. 2. Başlıca kırk dört okkadan ibâret olan ve mahalle göre de değişen ağırlık miktarı: on kantar kireç; maden kömürünün kantarı kaçadır.