(a. i. c. : kufâr) : susuz, otsuz, ıssız çöl. (bkz. : bâdiye, feyfâ).

iz. ar. 1. Büyük beyâbân. n. 2. Madenî zift. Kafrü’l-yehûd dahi denilir.

اَلْقَفْرُ [el-kafr] (جَفْرٌ [cefr] vezninde) ve اَلْقَفْرَةُ [el-kafret] (تَمْرَةٌ [temret] vezninde) ve اَلْمِقْفَارُ [el-mikfâr] (مِعْيَارٌ [mi’yâr] vezninde) Hâlî arza, ya’nî otsuz ve susuz kır ve hâlî yere denir. قَفْرٌ [kafr]ın cem’i قِفَارٌ [kifâr]dır kâf’ın kesriyle ve قُفُورٌ [kufûr]dur. Ve قَفْرٌ [kafr] Katıksız ekmeğe vasf olur, ke-mâ se-yuzkeru. Ve قَفْرٌ [kafr] Masdar olur, bir adamın izine uyup ardınca gitmek ma’nâsına; yukâlu: قَفَرَ الْأَثَرَ قَفْرًا مِنَ الْبَابِ اْلأَوَّلِ إِذَا اقْتَفَاهُ وَتَبِعَهُ Ve قَفْرٌ [kafr] Şol öküz danasına denir ki çifte koşulmak için anasından 'azl ve tefrîk olunmuş ola.

s. (pl. قفار قفور،) A waterless barren waste, a desert.

اَلْقَفْرُ [el-kafr] (kâf’ın fethi ve fâ’nın sükûnuyla)

اَلْقِفَارُ [el-kifâr] (kâf’ın kesriyle) Cem’i; yukâlu: أَرْضٌ قَفْرٌ وَمَفَازَةٌ قَفْرٌ أَيْضًا Ve قَفْرٌ [kâfr] Bir kimsenin ardınca gitmeğe dahi derler; yukâlu: قَفَرْتُ أَثَرَهُ أَقْفُرُهُ مِنَ الْبَابِ الْأَوَّلِ إِذَا قَفَوْتَهُ Ve قَفْرٌ [kafr] Yeme ve içme olmamağa dahi derler; yukâlu: نَزَلْنَا بِبَنِي فُلَانٍ فَبِتْنَا الْقَفْرَ أَيْ لَمْ يَقْرُونَا Ve قِرَى [kirâ] konukluğa derler. Ve قَفْرٌ [kafr] 'Avret etten aşağa olmak ma’nâsına da gelir; yukâlu: قَفِرَتِ الْمَرْأَةُ تَقْفَرُ قَفْرًا مِنَ الْبَابِ الرَّابِعِ