(a. i.) : söz. (bkz. : güft, kelâm).

i. 1. İnsanın ve bazı hayvanların vücûdunda biten sertçe ve kalınca tüy, şa’r, mûy: saçından, sakalından, bıyığından kıl koparmak; göğsünde, kollarında çok kıl vardır. Keçi kılı; at kuyruğunun, yelesinin kılları. 2. Keçi tüyü, sof: kıldan çuval, çul. [koyununkine yün ve yapağı; deve, at ve diğer hayvanâtın ince ve kısa olanına tüy denir.] 3. mc. Pek az miktar, cüz’î: düşmesine kıl kaldı; kıl kadar yerinden oynamış.

s. Anything said. (Originally kîla, it is or was said.).

اَلْقِيلُ [el-kîl] ve اَلْقَالُ [el-kâl] (kâf’in kesri ve meddiyle evelde ve حَالٌ [hâl] vezni üzere sânîde) İsmlerdir, kelimât ma’nâsında; yukâlu: كَثُرَ الْقِيلُ وَالْقَالُ Ve fi’l-hadîsi: نَهَى عَنْ قِيلٍ وَقَالٍ” وَفِي حَرْفِ عَبْدِ اللهِ “ذَلِكَ عِيسَى بْنُ مَرْيَمَ قَوْلَ الْحَقِّ الَّذِي فِيهِ يَمْتَرُونَ” Ve قَالٌ [kâl] Şol ağaca dahi derler ki onunla oğlancıklar bir karış mikdârı bir ağaç pâresin vurup oynarlar. Ve o küçük ağaca lisân-ı 'Arabda قُلَةٌ [kulet] derler, kâf’ın zammı ve lâm’ın tahfîfiyleve Türkîde çelik derler.