iz. ar. cm. ihtiyârât. [خير hayr’dan ms. ifti’âl] 1. Seçme, tercih, intihâb: içlerinden bunu ihtiyâr ettim. 2. Kabul etme, katlanma, razı olma: inzivâyı ihtiyâr etti: ehven-i şerri ihtiyâr etmeli. 3. İrâdet, irâde-i cüz’iye, kendine mâlik olup kendi re’y ve arzusuyla hareket etme: ihtiyâr elden gitti; kendi ihtiyârıyla bu işe karar verdi.

اَلْإِخْتِيَارُ [el-ihtiyâr] (إِفْتِعَالٌ [ifti’âl] vezninde) Bu dahi üründülemek, إِصْطِفَاءٌ [istifâ’] ma’nâsınadır; tekûlu: إِخْتَرْتُهُ الرِّجَالَ وَاخْتَرْتُهُ مِنْهُمْ وَاخْتَرْتُهُ عَلَيْهِمْ أَيِ انْتَقَيْتُهُ وَاصْطَفَيْتُهُ مِنْ بَيْنِهِمْ Bu ma’nâdan ism خِيرَةٌ [hîret]tir, hâ’nın kesriyle ve خِيَرَةٌ [hiyeret]tir, عِنَبَةٌ ['inebet] vezninde, niteki zikr olundu.

اَلْإِخْتِيَارُ [el-ihtiyâr] (hemzenin kesri ve hâ’nın sükûnuyla) Üründülemek, إِصْطِفَاءٌ [istifâ’] ma’nâsına.