iz. ar. cm. ihsânât. [حسن hüsn’den ms. if’âl] 1. İyilik etme, güzel muamele. N. 2. Bağışlama, bahş, i’tâ: kendisine güzel bir at ihsân etti. 3. Verilen, bağışlanan şey, atiye, bahşiş: ihsân-ı şâhâne tevzi’ olundu. 4. Lütuf, inâyet, kerem: ihsân buyurun iki söz söyleyeyim. [bu mana ile isti’mâli nâ-be-mahaldir.]

اَلْإِحْشَانُ [el-ihşân] (hemzenin kesriyle) Tuluma vâfir zamân süt koyup aralıkta tathîr eylememekle çirklendirip kokutmak ma’nâsınadır; yukâlu: أَحْشَنَ السِّقَاءَ إِذَا أَكْثَرَ اسْتِعْمَالَهُ بِحَقْنِ اللَّبَنِ فِيهِ فَأَرْوَحَ ولَزِقَ بِهِ وَسَخُهُ

v. n. 1. A making (a place) inaccessible or inexpugnable, strong. 2. A protecting. 3. A restraining, keeping (one) clear from sin or impropriety. 4. A keeping one’s self from sin or impropriety, being well-conducted, honest, moral, chaste; honesty, morality, chastity, virtue.

اَلْإِحْسَانُ [el-ihsân] (hemzenin kesriyle) Bir kimseye iyilik etmek; tekûlu: أَحْسَنْتُ إِلَيْهِ وَبِهِ Ve إِحْسَانٌ [ihsân] Bir nesneyi bilmeğe dahi derler; yukâlu: هُوَ يُحْسِنُ الشَّيْءَ أَيْ يَعْلَمُهُ